Rinus van Hamsvoord 70 jaar lid!
We zijn verheugd u te mogen melden dat we een heus jubileum hebben bereikt. Rinus van Hamsvoord is namelijk al 70 jaar lid van onze prachtige verleden. Zie hieronder het artikel van de Hilverbode waarin Rinus extra in het zonnetje wordt gezet.
Harmonie St. Willibrordus DiessenRinus van der Hamsvoord 70 jaar lid
Voorzitter Ad Timmermans speldt Rinus van der Hamsvoord de onderscheiding op, behorende bij zijn 70-jarig lidmaatschap
Een verhaal van hoe het ooit begon tot wat het nu is. Rinus van der Hamsvoord (1939) is 70 jaar lid van Harmonie St. Willibrordus Diessen. Door alle coronabeperkingen kon de viering van dit jubileum niet plaatsvinden zoals het er recht aan doet. Daarom werd Rinus thuis opgezocht om hem, namens allen die verbonden zijn met de Harmonie, van harte te feliciteren met deze mijlpaal.
Na het aanbellen vertoont Rinus zich in de hal, bedrijvig op zoek naar de sleutels van de voordeur. Bezoek verwachtte hij niet. Toch vond hij het wel een beetje vreemd dat zijn twee dochters er waren. Rinus had het niet in de gaten, ook niet toen er speciaal werd gevraagd ‘waarom denk je dat wij hier zijn?’. Uiteraard moest het geheim worden prijs gegeven, waarna Rinus toch even naar zijn dochters moest kijken. “Maar” zegt Rinus, “ik ben er niet op gekleed. Ik heb mijn oude kleren nog aan.” En klompen. Ja Rinus, dan moet het zo maar. Het moment voor het officiële gedeelte was daar. Rinus kreeg een mooie oorkonde namens de vereniging en een bondsspeld met drie briljanten, vergezeld van een mooie bos bloemen. Namens de vereniging speldde voorzitter Ad Timmermans hem de bondsspeld op, waarbij ook stil werd gestaan bij het gemis van Sien, de vrouw van Rinus die slechts enkele weken daarvoor was overleden. Zij had het vanzelfsprekend graag bijgewoond.
Hoe het begon
Rinus begint te vertellen. In die tijd werd je niet zomaar lid. Een jeugdorkest was er niet. Dus een tijd van oefenen en repeteren ving aan. Bijna elke zondag was het na de laatste mis oefenen bij een leermeester. Vaak in de keuken. Onder toezicht van deegrollen en pollepels deed hij natuurlijk erg zijn best. Al na één jaar mocht hij als lid toetreden tot de Harmonie. Het is dan begin 1952 en Rinus ging als bugelist muziek maken. Dat was toen al een unicum; de meeste aspirantleden deden er langer over. Later werd de bugel ingewisseld voor een klarinet en ook nog voor een hoorn.
Al snel bleek dat de Harmonie meer was dan enkel muziek maken, met een overijverige dirigent (toen heette dat directeur) en een nog fanatiekere voorzitter. Het was een echte vriendengroep, die ook buiten het verenigingsleven met elkaar omging. Rinus zit inmiddels op zijn praatstoel en de pretoogjes beginnen te glinsteren. Zeker als het gaat over het uithalen van streken als er iemand ging trouwen. Met het pré-echtelijke bed als lijdend voorwerp. En als dat niet lukte dan moest er in ieder geval wel gedronken worden.
Boerenkapel
In die tijd werd er ook een Boerenkapel opgericht met optredens in binnen- en buitenland, waaronder ook carnaval. Dit was financieel lucratief. Rinus praat voluit over de uitstapjes naar Ettelscheid in Duitsland. Omdat er niemand Duits kon spreken, was Rinus de muzikale leider. De muzikanten werden toen ondergebracht in gastgezinnen. Dit zou vandaag de dag niet meer kunnen. Rinus denkt met plezier terug aan die momenten. Zeker toen het ging over de volgorde van eerst cafébezoek en daarna naar de kerk. Een combinatie van blazen en nijpen.
Hoe nu verder?
Op de vraag ‘hoe nu verder?’ ligt het antwoord snel klaar. Door de zorg voor Sien en haar overlijden lag de aandacht een behoorlijke tijd vanzelfsprekend niet bij de Harmonie. Maar Rinus is er duidelijk over: “Mijn hart ligt bij de Harmonie. Dus ik kom weer musiceren”. En zolang het goed gaat, waarom ook niet. Het is fantastisch om te ervaren dat iemand met een dergelijke muzikale staat van dienst nog steeds zo gedreven is. Rinus is een verenigingsmens ten top.
