In memoriam Mark van Roovert

Op 12 november jongsleden is op 41 jarige leeftijd onze Slagwerker Mark van Roovert overleden.
Tijdens zijn afscheidsdienstdienst heeft Dirigent Kees van der Plas gesproken over De mythe van de koe-bel.
Het moet 2008 zijn geweest dat Mark zich meldde om weer lid te worden en deel te nemen bij de slagwerkgroep als musicus. Hij was al eerder lid geweest, maar was al een tijdje weg. Mark kwam op auditie en moest van mij bekkens spelen, triangel, maracas en ander klein percussiespul. Hij deed het keurig en zelfs huiswerk heeft hij gedaan. Op mijn vraag wat hij het liefste zou spelen was: “Koe-bel solo”. Als hij goed zou oefenen, zou ik er wel over na gaan denken, maar prioriteit had het niet voor me.
Ik kon niet anders dan hem toelaten. Mark had alles gedaan wat ik aan hem vroeg. Hij ging ook zonder morren akkoord met mijn extra voorwaarden: geen grofheden, banaliteiten of ongekwalificeerde ongein. En respect naar mij en de groep.
Maar Mark hield woord; hij was betrokken, meelevend en respectvol. Aan zijn muzikale kwaliteiten moest hard gesleuteld worden, dat wel.
In Galtür (2010) zorgde Mark er voor dat eventuele spanningen onder controle bleven. “Hou jij die gasten in de gaten, Mark? Naar jou luisteren ze en jou respecteren ze”, was mijn vraag aan hem.
In Galtür liepen de koeien buiten. Zelfs voor het appartement. Twee van onze slagwerkers hebben een koe-bel “geleend”. Als souvenir, maar ook: Als Mark ooit zijn solo krijgt, zal hij ook op een goed instrument moeten kunnen spelen. Daarna zouden we de koe-bel weer terugbrengen naar Oostenrijk.
Na 2015 was Mark anders. Hij kwam terug, maar zijn muzikale kwaliteiten waren er niet beter op geworden. Met steun van de jongens en gerichte cue’s die hij van mij kreeg, kon hij nog steeds prima mee. Mark was Mark: geen superslagwerker, maar wel iemand op wie je vertrouwen kon.
Nu ben je er niet meer. En de solo is er nog niet van gekomen. Als je naar de hemel gaat en de Engelen rijken je een harp aan, weiger die dan. Laat een koe-bel komen, Mark en speel dwars door die harptingels heen en pak gewoon je eigen tempo. En doe het luid genoeg (minimaal vier ffff), zodat
wij het hier kunnen horen en weten dat jij het bent en de mythe van de koe-bel voort blijft bestaan.
Rust in vrede!